اقامه نماز

وجه بارز ديگر فعاليت حضرت آيت الله العظمي اقامه نماز جماعت بود. ايشان نخست تمامي نمازهاي يوميه را به جماعت در مسجد فاطميه اقامه مي‌فرمود. اما در سال‌هاي پاياني عمر پر برکتشان به دليل کهولت سن تنها به اقامه نماز ظهر و عصر مي‌پرداختند.

حضور در حرم

وجه برجسته ديگر فعاليت ايشان حضور مکرر و هر روزه در حريم ملکوتي حضرت فاطمه معصومه عليها سلام بود . ايشان تا پايان زندگي سراسر برکت خويش در آستانه نود سالگي، بدون آنکه وقفه اي در آن ايجاد شود ، پس از نماز صبح و انجام تعقيبات به زيارت ضريح مطهر حضرت فاطمه معصومه مي‌شتافت و سپس در خلوت عاشقانه خويش در گوشه‌اي از حرم مطهر به قرائت زيارات و اقامه نماز مي‌پرداخت.

تدریس

فراز ديگر فعاليت ايشان به تدريس اختصاص يافت. ايشان بلافاصله پس از ورود به قم مشغول به تدريس شد و پس از مدتي به تدريس خارج فقه و اصول همت گماشت که قريب به پنجاه سال و تا واپسين روزهاي عمر پر برکتشان ادامه يافت.  ايشان صبح‌ها به تدريس خارج فقه و عصرها به تدريس خارج اصول اشتغال داشت و براي دوري از شهرت، حجره‌هاي مدارس حوزه علميه و سپس منزل خود را محل تدريس خود قرار داد، اما بعدها با اصرار شاگردان، مسجد فاطميه را به عنوان محل تدريس انتخاب کرد و تا پايان عمر در اين محل مقدس به تدريس اهتمام ورزيد.

روضه

 فراز برجسته ديگر فعاليت ايشان برگزاري مراسم روضه بود که بيش از  چهل سال  و تا پايان عمر شريفشان بر پا بود. مراسم روضه حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام از سوي ايشان ابتدا در منزل ايشان و پس از مرجعيت در مسجد کوچک اما با صفاي فاطميه برگزار مي‌شد و ايشان در بدترين شرايط ، در گرم‌ترين و سردترين روزهاي سال، در زمان بيماري و حتي در اواخر عمرشان علي‌رغم کهولت سن، مصرانه در اين مجلس شرکت مي‌کردند و براي مظلوميت آن امام شهيد اشک مي‌ريختند

برگرفته از نرم افزار چندرسانه ای ویژه ارتحال حضرت آیت الله العظمی بهجت(ره)

 فراز برجسته ديگر فعاليت ايشان برگزاري مراسم روضه بود که بيش از  چهل سال  و تا پايان عمر شريفشان بر پا بود. مراسم روضه حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام از سوي ايشان ابتدا در منزل ايشان و پس از مرجعيت در مسجد کوچک اما با صفاي فاطميه برگزار مي‌شد و ايشان در بدترين شرايط ، در گرم‌ترين و سردترين روزهاي سال، در زمان بيماري و حتي در اواخر عمرشان علي‌رغم کهولت سن، مصرانه در اين مجلس شرکت مي‌کردند و براي مظلوميت آن امام شهيد اشک مي‌ريختند

بازگشت به فومن

در حالي که 28 سال از عمر گرانقدرش گذشته بود، به خواسته خواهر بزرگتر که در حق او مادري کرده بود، ازدواج کرد. پس از مدت کوتاهي پدر مهربان که ديده‌اش به ديدار نور چشمش روشن شده بود و ازدواج فرزند قلبش را شاد کرده بود، به ديار باقي شتافت.حضرت آيت الله  پس از چند ماه حضور در فومن بار ديگر عزم سفر به نجف کرد و اين بار تصميم گرفت در مسير راه مدتي در شهر مقدس قم در کنار بارگاه ملکوتي کريمه اهل بيت حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها ساکن شود، آشنايي بيشتري با حوزه علميه قم پيدا کند، آن گاه عازم نجف گردد.

بازگشت به فومن

حضرت آيت الله بهجت سرانجام پس از چهارده سال سکونت در جوار مضجع نوراني حضرت امير مؤمنان و حضور فعال و تلاش خستگي ناپذير در راه کسب علم و معرفت و تلمذ در محضر اساتيد طراز اول حوزه علميه نجف و سال‌ها تدريس و تحقيق، همراه با کسب درجه اجتهاد، با سينه‌اي لبريز از علم و دانش و قلبي مالامال از معرفت و شناخت، براي آنکه کسالت شديد ناشي از کثرت رياضت را درمان کند، به زادگاه خويش بازگشت.

برخی اساتید

دو چهره برجسته علمي و معنوي تاثير عميقي بر شخصيت حضرت آيت الله گذاشتند، يکي آيت الله حاج شيخ محمد حسين غروي اصفهاني مشهور به کمپاني بود و ديگري حضرت آيت الله ميرزا علي قاضي رحمه‌ الله عليه بود. کثرت اشتغال به تحصيل و همت او در تهذيب و رياضت بدان حد بود که اغلب به کسالت شديد مبتلا مي‌شد، اين بيماري‌ها به شدت بر جسم نحيف او آسيب مي‌رساند و او مجبور بود براي معالجه،  هر بار مدتي را به شهرهاي سامرا، کاظمين و کربلا برود تا با تغيير آب و هوا اندکي بهبود يابد و دوباره به فعاليت‌هايش ادامه دهد.

نجف

 سر انجام در سال1352 هجري قمري مصادف با 1313 هجري شمسي پس از چهار سال حضور در کربلا، قدم در راه نجف نهاد.حوزه پر شکوه نجف که قدمتي قريب به هزار سال داشت، در آن دوران منزل عالمان، مجلس فقيهان و ماواي عارفان بود.

کربلای معلی

حوزه علميه کربلا در آن زمان اساتيد مهمي را در خود جاي داده بود و محمد تقي در اين سال‌ها بخشي از کتاب‌هاي فقه و اصول را خواند و در سال دوم حضور در کربلا ملبس به لباس مقدس روحانيت شد.
چهار سال حضور در کربلاي معلي به تلاش بي وقفه در کسب دانش و معرفت گذشت، کوششي که با تهذيب نفس و کسب مکارم اخلاق با  استمداد از فيوضات حضرت سيد الشهدا عليه‌السلام همراه بود، بي ترديد لحظه‌هاي شيرين حضور در آستان آن شهيد عشق، مرتبتي بس عظيم‌تر از ساعات کسب علم و دانش داشت.

سال1348 هجري قمري مصادف با 1309 هجري شمسي زمان هجرت از ديار فرا رسيد، بي‌گمان در لحظه‌هاي خلوت محمد تقي با استادان حوزه علميه فومن - که از دانش آموختگان نجف بودند-  لحظه‌هايي نيز به ذکر شکوه محاضر درس حوزه علميه عراق مي‌گذشت و او را به وجد مي‌آورد .پدر که شوق سرشارش را ديد، همراه با تاجري که قصد تشرف به عتبات داشت، او را به کربلا فرستاد.. اين زمان، محمد تقي چهارده ساله بود و عليرغم کسب کوله باري از علم  و معرفت هنوز به سن تکليف نرسيده بود.

کربلايي محمود مرد صالح، نام فرزندش را «محمد تقي» نهاد. محمد تقي تنها شانزده ماه در دامان پر مهر مادر باليد و مرگ مادر تمام خانواده را سوگوارکرد .در دوران خردسالي، محمد تقي همنشين خلوت پدر بود و مي‌ديد که چگونه عشق به اهل بيت اطهار عليه‌السلام از قلب محزون پدر مي‌تراود و بر صفحه کاغذ مرثيه‌هايي مي‌شود که داغداران عزاي حسين عليه‌السلام در روضه‌هايشان زمزمه‌اش مي‌کنند. محمد تقي در همه اين لحظه‌ها همنشين پدر بود و آرام آرام دل به آن شهيد عشق بست و حزن آن امام مظلوم تا پايان عمر در جانش نشست.

دراواخرشوال 1334 هجري قمري، مصادف با شهريور 1295 هجري شمسي، خانه کربلايي محمود با تولد نوزادي نوراني شد که سال‌ها بعد قلب انبوهي از شيفتگان علم و معرفت و شيعيان خاندان عصمت و طهارت را روشن ساخت: آيت الله العظمي حاج شيخ محمد تقي بهجت قدس سره.